Nie mamy telewizora (świadomie :),
więc do tej pory Mila nie miała szans poznać Harrego :P
Aż tu któregoś dnia:
Mila: - Mamo, a przeczytasz mi Harrego Pottera?
Ja: - A skąd wiesz o istnieniu takiej książki? Koledzy Ci w przedszkolu powiedzieli?
- Nie, byliśmy dziś z grupą w szkolnej bibliotece i na jednej z półek stała książka,
na której było napisane "Harry Potter". A co to za książka?
Oczywiście, przy najbliższej okazji w miejskiej bibliotece, Mila wypożyczyła Harrego
(przeanalizowawszy sytuację - wiek Mili, jej upodobania, treść książki -
doszłam do wniosku, że nie ma przeciwwskazań ;)
W historię o chłopcu-czarodzieju Mila wsiąknęła właściwie od pierwszej strony.
Z jednej strony baśniowa sceneria, czary, magiczne stworzenia itp.
a z drugiej zwykłe dzieci i ich zwykłe, 'współczesne' problemy
(w baśniach braci Grimm też mamy baśniowy świat, dziwne stwory itp.
ale jednak jest to świat i bohaterowie, z którymi współczesne dziecko
nie będzie się utożsamiało)
sprawiły, że tak jak i przy "Ronji córce zbójnika", ciągle odgrywałyśmy
scenki z książki, a Mila paradowała po domu w mojej sukience,
która była jej 'czarodziejską szatą' :)
Ku mojemu zaskoczeniu, na Milenie w ogóle nie robiły specjalnego wrażenia
sceny walki Harrego z lordem Voldemortem czy ogromnym wężem
(słuchała ich z zainteresowaniem, ale zupełnie bez nerwowego napięcia:
"Mamo, ja i tek wiem, że Harry wygra" :P),
natomiast nie mogła emocjonalnie wytrzymać tych momentów,
w których Harry łamał szkolny regulamin
(na przykład włamując się nocą do bibliotecznego działu ksiąg zakazanych)
i istniało niebezpieczeństwo, że zostanie na tym przyłapany ;)
Przeczytałyśmy trzy pierwsze części i pół drugiej.
I na tym zakończyła się (przynajmniej na razie) przygoda Mili z uczniami Hogwartu.*
* Przerwałyśmy czytanie "Czary ognia" nie ze względu na drastyczne treści,
ale prawdziwy powód niech zostanie tylko między mną na Milenką :)
