Pranie

Od czasu do czasu trzeba zrobić pranie...

miśków :)

Mila zamykała swoje zabawki w pralce z lekką trwogą :P

Jednak, całe szczęście, wszystko dobrze się skończyło.

UWAGA!

Informacja dla miłośników zwierząt:

 

 Podczas kręcenia bębna pralki nie ucierpiał żaden misiek :P

.

Buciki koniki :)

Pierwsze obuwie Jurka :)

Buciki koniki przyleciały do Jerzyka z Dublina - od cioci Oli,

która podobno kupiła je już dawno temu - 

jak jeszcze o Jurku żadne ptaszki nie ćwierkały :)

Kupiła i cierpliwie czekała :P

No, i się doczekała :P

.

Zabawa w doktora

A tymczasem u nas zagościła - choć nikt jej nie zapraszał - choroba.

Zaczęła Mila od ostrego zapalenia krtani, które przeszło w zapalenie oskrzeli.

Szybko dołączył do niej tata, u którego, na szczęście, zakończyło się na przeziębieniu.

I już myślałam, że na tym się zakończy.

Niestety, okazało się, że i Jurek ma zapalenie krtani.

I choć wydaje się, że powoli idzie już ku dobremu,

to dla pewności postanowiliśmy przełożyć

urodzinową imprezę Mili

- na razie o tydzień, a co z tego wyniknie zobaczymy.

Stopy, stopy, stopy...i jeszcze raz stopy :P

 Dopóki nie urodził się Jurek

wydawało mi się, że Mila ma małe stópki... :P

 A tu nagle, w ciągu jednego dnia -

jej stopy urosły w moich oczach przynajmniej dwukrotnie :)

 Cóż, siła kontrastu :)

Szczerość ponad wszystko - cz. II

Mila rozmawia z babcią.

Mila:- Babciu, czy ja będę mogła odziedziczyć po was to mieszkanie?

Babcia: - Oczywiście. Może jednak wolisz to wasze mieszkanie 

- jest nowsze, ładniejsze?

Mila: - Nie babciu, wolę to wasze.

Babcia: - A może to nasze stare mieszkanie będzie dla Jurka, a tamto nowe dla Ciebie?

Mila: - Nie, tamto będzie dla Jurka a ja wolę wasze.

Babcia: - Dlaczego?

Mila: - Bo wasze się szybciej zwolni.

;)

Siostra i brat

 Jerzyk rośnie jak na drożdżach

i mając 4 miesiące waży prawie tyle, co jak Mila, kiedy miała rok! :)

Wraz z przyrostem wagi wzrasta też jego zainteresowanie siostrą :P

Wpatruje się w nią jak urzeczony.

 

A i Mila, zdaje się, coraz bardziej go akceptuje.

 

Czasem poda mu zabawkę, czy spróbuje go rozśmieszyć kiedy płacze.

 

I chociaż wciąż załamuje ją nieporadność brata,

a najbardziej już osłabia ją jego ciągle cieknąca ślinka :)

 ...zaś na pytanie pani doktor, czy lubi swojego brata

odpowiada z rozbrajającą szczerością, że nie

i że ma nadzieję, że szczepienie będzie go bolało :P

...to jednak optymistycznie patrzymy w przyszłość :)

Szczerość ponad wszystko :)

Podczas śniadania Mila zaczęła przypatrywać się tacie. 

Tata nie pozostał jej dłużny i też lustrował jej skupioną buzię ;)

Po kilku sekundach Mila:

- Tato, nie chciałabym cię zasmucić, ale widziałam już trochę ładniejsze twarze.

:P